GEDICHT

In afsluiting wil ik een gedicht delen, dat een diepe plek in mij raakt.

De woorden van Khalil Gibran herinneren ons eraan dat
ieder kind—en ook het innerlijke kind in onszelf— vrij is, eigen is,
en mag groeien in zijn eigen licht.

KINDEREN

En een vrouw die een zuigeling op de arm had zei:
"Vertel ons iets over kinderen."

En hij zei:

"Je kinderen zijn niet jouw kinderen.
Het zijn de zonen en dochters van het verlangen
van het Leven naar zichzelf.

Ze komen uit jou, maar niet van jou.
En ze zijn wel bij je, maar ze behoren je niet toe.

Je mag ze je liefde geven, maar niet je gedachten,
want ze hebben hun eigen gedachten.

Je mag hun lichaam onderdak bieden, maar niet hun ziel,
want hun ziel leeft in het huis van morgen,
waar jij niet kunt komen, zelfs niet in je dromen.

Je mag trachten te zijn als zij, maar probeer ze
niet zo te maken als jij.

Want het leven gaat niet achteruit
en blijft niet hangen in het verleden.

Jullie zijn de bogen waarmee jullie kinderen
als levende pijlen de wereld in gestuurd worden.

De Boogschutter ziet het doel op het pad van het oneindige
en Hij buigt jullie met Zijn macht,
om Zijn pijlen snel en ver te laten reiken.

Wees blij dat de Boogschutter je buigt in Zijn hand,
want Hij heeft de pijl die wegvliegt lief,
maar ook de bestendige boog."

— Khalil Gibran